Wij zijn een vrouwennetwerk en toch houden we ons niet veel bezig met onze vrouwelijkheid. Wat is er vrouwelijk in onze bijdrage aan de samenleving, wat is vrouwelijke kracht? Bestaat er zoiets als vrouwelijke kwaliteiten? Is er iets specifiek vrouwelijk, iets dat vrouwen makkelijk, meer geneigd zijn bij te dragen in het leven, in onze gezinnen, op ons werk en in de maatschappij? Deze vragen houden mij meer en meer bezig.
Emancipatie gaat over het inlopen van een achterstand die vrouwen hebben op het gebied van werk en inkomen, zeggenschap over ons eigen lijf en leven, etc. Maar dat voelt voor mij al geruime tijd als niet genoeg of misschien zelfs teveel van iets wat we helemaal niet moeten willen. Zoals bijv. het idee dat vrouwen, net als mannen, een 40-urige werkweek zouden moeten ambiëren om een hoger inkomen te hebben en serieuzer genomen te worden op de arbeidsmarkt. Zo lopen we achter oude gewoonten aan. Om serieus genomen te worden zouden we aan een norm moeten voldoen, die historisch zo gegroeid is en waarvan ik me afvraag of dat wel goed voor ons is, voor zowel mannen als vrouwen.
Hoe veel rijker zou het kunnen zijn als we, zowel vrouwen als mannen, iets kunnen toevoegen wat in het verleden verloren is gegaan doordat vrouwen eeuwenlang de toon niet hebben kunnen aangeven. Meer balans betekent niet dat vrouwen gaan doen wat mannen altijd deden, maar dat we vrijer worden om te doen wat ons hart ons ingeeft en waarmee we onszelf uitdagen onze kwaliteiten in te zetten. Én dat mannen ook die vrijheid hebben. Maar er staat ons nog veel in de weg.
Susan Smit spreekt, in een interview n.a.v. het verschijnen haar boek ‘De heks van Limbricht’, over ‘brandstapelangst’. Ze bedoelt hiermee de angst voor veroordeling en ridiculisering die ons verhindert ons uit te spreken, om ruimte te nemen en onze eigen kracht en wijsheid uit te dragen. Tijdens de heksenvervolging konden vrouwen strafvermindering krijgen als ze andere ‘heksen’ aangaven. Vrouwen hebben daardoor aan kracht ingeboet en het zusterschap onder vrouwen is verloren gegaan. Het was niet langer veilig om met alleen vrouwen af te spreken of te wonen. Deze angst, aldus Susan Smit, werkt nog steeds door.
In het boek ‘De verboden vrouw spreekt’ van Pamela Kribbe lees ik iets wat mogelijk verklaart hoe het kan dat dat nog steeds doorwerkt: ‘Hoewel vrouwen nu formeel gelijk zijn aan mannen, is er een wond in de vrouwenziel opgetreden, als het resultaat van eeuwenlange miskenning en vervorming van de vrouwelijke energie……. Een verwonde vrouw kan misschien carrière maken, relaties aangaan en ‘haar mannetjes staan’ in deze wereld, maar onder de oppervlakte woekeren vaak zelftwijfel en een gevoel van onwaardigheid. Verwonde vrouwen zijn geneigd veel te geven en diep te voelen maar ze vinden het moeilijk voor zichzelf te staan en hun grenzen te bepalen. Dit leidt tot zelfverlies en een gebrek aan aarding. Er is creativiteit, inspiratie en liefde in vrouwen die ze willen delen met de wereld; het struikelblok is echter dat ze niet zeker weten of ze het waard zijn. Is hun ware gezicht welkom?"
Ik herken zelf veel van mijzelf hierin en het roept mijn verlangen op om meer, nog meer als mijzelf tevoorschijn te komen in de wereld, vooralsnog ook een spannend pad.
Jikke Verhulst
“Ik schrijf graag en veel. Ik schrijf dagelijks om dossiers van mijn cliënten bij te houden, maar ik kruip ook soms gepassioneerd achter het toetsenbord als ik iets lees in de krant waar ‘niets van klopt’ of waar iets heel belangrijks aan ontbreekt. Ik maak jullie graag deelgenoot van gebeurtenissen in mijn werk en dagelijks leven en mijn reflecties daar op.”
